İçimde aradım özüm özümü
Budağı qırılmış ağacı gördüm,
Son işartısı sönmekde olan
Ocağı gördüm!
Bir də bir uşaq gördüm
ocaq başında,
Gözlərini ovurdu,
Acı tüstünü gah üfləyir,
Gah da qovurdu…
Gah küləkdən yardım isteyir,
Gah da felekden!
Gah eyilib ocağın gözüne
baxır,
Gah da özünden özüne
Axır…
Sonra birden bu uşaq
bir qocaya çevrildi.
Gözünde iller kederi,
Alnında yaşam qederi,
Basmışdı o bağrına
Günlerinin hederin!
Qoca da uşaq kimi çömelmişdi aşağı.
Lakin ocağın külü vardı sadəcə,
Durub-durub göyə baxardı Qoca…
Ocağı sönmüşdü qocanın!
Artıq işığını aydan alırdı
Qoca…
O qırılmış budaq həmənkiydi
Qocanın gözü kimi
Ele eyrice de bitmişdi,
Qozbelin beli kimi,
Qocanın yanında bir cüt de
qara göz vardı,
Esrlerden baxırdı,
Bir gözelin eşqle dolu baxışı tek,
Güneş altda parıldayan
Şelalenin axışı tek
Uluların ölmezlikden
xeber veren naxışı tek.
Amma günahkar idi,
sındırmışdı budağı
meduzanın baxışı tek…
Bir de,
Bir de illerin hesretini
özünde daşıyan kemşirin şerab!
Qoca yenə göye,
Göy şeraba,
Şerab göze baxırdı…
Şerab hemen şerabdı,
İki cüt gözün bir zamanlar
Gördüyü kimi…
Gözler hemen göz idi,
Birinde qırılmış ve qozbel olmuş budaq da vardı,
Birindəsə həmin budaqdan
özünü asmış
Bir cüt qara göz!!!
Qoca, şerab, budaq ve işaran köz!